Profesor Tadeusz Ulewicz należy do tych uniwersyteckich naukowców, o których się nie zapomina, nie tylko dlatego, że o pamięć o nim dbają jego uczniowie i przyjaciele, ale przede wszystkim ze względu na to, jak wyjątkową był postacią. W stulecie jego urodzin Wydział Polonistyki UJ, Wydział I Filologiczny PAU i Wydział Filologiczny UP w Krakowie zorganizowały sesję naukową „Profesor Tadeusz Ulewicz jako badacz dawnej literatury i kultury”, która odbyła się 27 października br. w auli Polskiej Akademii Umiejętności.
Prof. Lucjan Suchanek, otwierając konferencję, wspominał profesora Ulewicza, jego miłość do łaciny oraz niezwykłą rzetelność wiedzy wymaganej od siebie oraz od innych. – Wiadomo, że bywają profesorowie wybitni, ale są także profesorowie-legendy. Niewątpliwie taką legendą jest profesor Tadeusz Ulewicz – mówił prof. Lucjan Suchanek. – Chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze inne cechy profesora, a mianowicie na patriotyzm i jego niezwykłą prawość oraz uczciwość – dodawał.
Podczas sesji dedykowanej profesorowi Tadeuszowi Ulewiczowi swoje odczyty wygłosili także prof. Julian Maślanka, pomysłodawca spotkania, prof. Maciej Włodarski, prof. Elwira Buszewicz, prof. Alina Nowicka-Jeżowa i prof. Piotr Borek. Profesor Andrzej Borowski, następca profesora Tadeusza Ulewicza na stanowisku kierownika Katedry Historii Literatury Staropolskiej na Wydziale Polonistyki UJ, tłumaczył, że w biografii naukowej profesora Ulewicza można wyróżnić cztery główne i wzajemnie na siebie zachodzące obszary tematyczne. Pierwszy, to tożsamość i świadomość narodowa oraz patriotyzm, jako określenie świadomości narodowej. Drugi obszar, to związki kulturalne polsko-włoskie w bardzo szerokim i nowoczesnym ujęciu. Trzeci temat zainteresowań profesora, to książka, księgoznawstwo, oddziaływanie druku w Polsce i Europie i metodologia edytorstwa naukowego. Czwartym zespołem tematycznym była twórczość Jana Kochanowskiego. – Prof. Tadeusz Ulewicz należał do tej generacji nauczycieli akademickich naszej uczelni, która stanowiła dla nas pomost pomiędzy dawnymi a nowymi laty. Jednym ze wspólnych dla całej tej formacji pokoleniowej wyznaczników było to, że należeli do niej polscy uczeni, zamykający formalnie maturą etap swojego wykształcenia, a zarazem własnej formacji duchowej i umysłowej, w szczególnej atmosferze kulturalnej XX- lecia międzywojennego i niepodległości odrodzonej Rzeczypospolitej. Następne etapy edukacji to pokolenie, do którego należał profesor Ulewicz, musiało kontynuować w warunkach zupełnie temu niesprzyjających. Katastrofa wojenno-okupacyjna, niesłychanie złożone doświadczenia z niej wynikające, odzwierciedliły się w rozmaitych tekstach i przede wszystkim w osobowości profesora – kontynuował prof. Andrzej Borowski. Podsumowując wystąpienie o swoim mistrzu, profesor Borowski zacytował „Juliusza Cezara” Williama Szekspira, a dokładnie mowę Antoniusza nad ciałem Brutusa: „On jeden myślał uczciwie i sądził,/ Że to uczyni dla dobra ogółu;/ Życie wiódł prawe, a wszystkie żywioły/ Tak przemieszane w nim były, że może/ Natura światu rzec: „Oto był człowiek!”.
