Społeczność akademicka Uniwersytetu Jagiellońskiego z głębokim smutkiem przyjęła informację o śmierci profesora Andrzeja Białkiewicza, urzędującego rektora Politechniki Krakowskiej, który był związany z uczelnią od niemal pół wieku. W czerwcu skończyłby 69 lat.
Jak poinformowała Politechnika Krakowska, prof. Andrzej Białkiewicz urodził się 13 czerwca 1954 r. w Czeladzi. W 1978 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i rozpoczął pracę w Zakładzie (następnie Katedrze) Rysunku, Malarstwa i Rzeźby na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Kierował nim w latach 2011-2020. W 1987 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy poświęconej architekturze okresu międzywojennego i zagadnieniom konserwatorskim. Dysertacja stanowiła punkt wyjścia do dalszych prac badawczych i nawiązania międzynarodowych kontaktów naukowych. W 2005 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych na podstawie pracy "Rola rysunku w warsztacie architekta. Szkoła krakowska w kontekście dokonań wybranych uczelni europejskich i polskich". Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 2018 r. Jego książka profesorska poświęcona była zmianom użytkowania obiektów sakralnych. 8 lipca 2020 r. prof. Andrzej Białkiewicz został wybrany na rektora Politechniki Krakowskiej. Objął funkcję 1 września 2020 r. Wcześniej w latach 2012-2020 był prorektorem uczelni do spraw ogólnych, odpowiedzialnym m.in. za inwestycje, rozwój infrastruktury badawczej i dydaktycznej oraz współpracę z otoczeniem samorządowym i gospodarczym.
Główne obszary zainteresowań badawczych prof. Białkiewicza dotyczyły teorii architektury współczesnej, a zwłaszcza architektury modernistycznej, roli rysunku w działalności architektów, zachowania dziedzictwa architektonicznego, procesów nadawania zabytkom architektury współczesnych funkcji, w tym zjawiska desakralizacji obiektów zabytkowych. Jest autorem lub współautorem ok. 140 publikacji naukowych w czasopismach krajowych i międzynarodowych oraz 3 monografii. Był wielokrotnym laureatem dorocznych Nagród Rektora PK za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną, odznaczonym Honorową Odznaką PK. Brał czynny udział w krajowej i międzynarodowej współpracy naukowo-dydaktycznej. Występował na licznych konferencjach naukowych, m.in. w Nowym Jorku, Cottbus, Budapeszcie, Barcelonie, Florencji, Moskwie, Mexico City, Stambule, Kolonii, Quebecu, Singapurze, Xian, Bangkoku, Atenach. Współpracował z uczelniami zagranicznymi m.in. z Włoch, Niemiec, Austrii.
Pracę badawczą i dydaktyczną w obszarze architektury i konserwacji zabytków łączył z bogatą praktyką architektoniczną. Jest autorem lub współautorem ponad 180 zrealizowanych projektów architektonicznych i architektoniczno-konserwatorskich (m.in. w Krakowie, Warszawie, Rzeszowie, Łodzi, Częstochowie, Inowrocławiu, Włodawie, Dąbrowie Górniczej, Dębicy, Sosnowcu, Wolbromiu, Zakopanem, Lublinie), w tym ponad 50 realizacji kościołów i założeń sakralnych w Polsce (największe to kościół z zespołem klasztornym oo. Paulinów w Toruniu), a także na Ukrainie, Łotwie, w Kamerunie, na Węgrzech, Chorwacji, Republice Południowej Afryki, Słowacji. Znaczącym kierunkiem jego działań architektonicznych były realizacje konserwatorskie, m.in. na Jasnej Górze w Częstochowie i Skałce w Krakowie.
Ważnym obszarem działalności akademickiej prof. Andrzeja Białkiewicza była dydaktyka w zakresie obrazowania architektury i tworzenia jej reprezentacji, projektowania, konserwacji zabytków i historii sztuki. Był wykładowcą cenionym i lubianym przez studentów Politechniki Krakowskiej, opiekunem licznych plenerów malarskich i rysunkowych. Jest promotorem kilku prac doktorskich, licznych dyplomów magisterskich, uczestniczył w roli recenzenta w postępowaniach o nadanie stopnia doktora, doktora habilitowanego i tytułu profesora. Jako wykładowca współpracował w przeszłości także z Wyższą Szkołą Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie (1997-2012) oraz z Wyższą Szkołą Przedsiębiorczości i Administracji w Lublinie (2010-2012).
Profesor Andrzej Białkiewicz był członkiem międzynarodowych stowarzyszeń działających w obszarze ochrony dziedzictwa kulturowego, takich jak: ICOMOS, DOCOMOMO, ReUSO. Był też członkiem branżowych organizacji architektonicznych i budowlanych: SARP, MOIA, Rady Naukowej Galicyjskiej Izby Budownictwa, a także członkiem Międzynarodowego Instytutu ds. Edukacji Inżynierów WIETE w Melbourne. Zasiadał w Radzie do spraw Środowiska, Energii i Zasobów Naturalnych przy prezydencie RP oraz Społecznym Komitecie Odnowy Zabytków Krakowa. Był rzeczoznawcą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie ochrony zabytków, a także członkiem zespołu ekspertów Narodowego Instytutu Architektury i Urbanistyki.
Miał wiele pasji - interesował się historią motoryzacji, uczestniczył w zlotach i rajdach zabytkowych pojazdów, był znawcą muzyki klasycznej, swoje prace rysunkowe prezentował na wystawach autorskich i zbiorowych.
