W budynku Katedry i Kliniki Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum przy ul. Kopernika 23 odsłonięto popiersie Ignaza Semmelweisa. Wydarzenie to uczciło 200-lecie urodzin węgierskiego lekarza położnika i pioniera antyseptyki. W uroczystości udział wzięli m.in. rektor UJ prof. Wojciech Nowak, prorektor UJ ds. Collegium Medicum prof. Tomasz Grodzicki oraz konsul generalny Węgier w Krakowie Adrienne Kormendy.

- Ten człowiek potrafił zobaczyć coś, czego inni nie widzieli - powiedział podczas uroczystości prof. Wojciech Nowak, dodając, że w czasach Semmelweisa medycyna nie była tak rozwinięta, a mycie rąk uważano za przesadę. Z Kolei prof. Tomasz Grodzicki opisał sceptycyzm, z jakim w XIX wieku spotkał się pomysł węgierskiego lekarza.

Autorem wyrzeźbionej w brązie podobizny Ignaza Semmelweisa, którą odsłonięto wczoraj w Szpitalu Uniwersyteckim, jest węgierski artysta Ivan Paulikovics. Razem z marmurowym cokołem dzieło waży 1,5 tony. Obiekt ufundowały Uniwersytet Semmelweisa w Budapeszcie oraz Uniwersytet Jagielloński. Stworzenie pomnika i ulokowanie go w Krakowie było pomysłem obecnego na uroczystości prof. Laszlo Rosivalla z Uniwersytetu Semmelweisa.

Ignaz Philipp Semmelweis urodził się w 1818 r. w Budzie w rodzinie węgierskich Niemców. W 1837 r. rozpoczął studia prawnicze w Wiedniu, które wkrótce porzucił na rzecz medycyny. W 1844 r. uzyskał stopień doktora medycyny, a 2 lata później ukończył specjalizację z chirurgii oraz położnictwa, rozpoczynając pracę asystenta na oddziale położniczym przy Wiedeńskim Szpitalu Powszechnym. W tych czasach ogromnym problemem tego typu placówek była wysoka okołoporodowa śmiertelność kobiet. Przełomem w badaniach Semmelweisa nad tym zjawiskiem była prawdopodobnie śmierć jego przyjaciela, profesora medycyny sądowej Jacoba Kolletschki, który zmarł wkrótce po przypadkowym zranieniu skalpelem podczas sekcji zwłok. Towarzyszące jego śmierci objawy były bardzo podobne do tych, które obserwowano u umierających po porodzie kobiet.

Ignaz Semmelweis odkrył, że odkażanie rąk i narzędzi zmniejsza ryzyko gorączki i śmierci, i choć nie potrafił wyjaśnić dokładnie tego mechanizmu, lekarzom pracującym z rodzącymi kobietami nakazał myć ręce wodą chlorowaną. Śmiertelność kobiet po porodzie zmalała.

Myśli węgierskiego medyka w 1877 roku rozwinął i udowodnił brytyjski chirurg Joseph Lister, który wprowadził w szpitalach dezynfekcję rąk i narzędzi chirurgicznych fenolem.