Narodowe Centrum Nauki (NCN) opublikowało listę rankingową 4. i zarazem ostatniej edycji konkursu Beethoven Classic. W gronie kilkunastu laureatów znalazła się prof. Marzenna Czerniak-Drożdżowicz z Wydziału Filologicznego UJ, która wraz z zespołem prof. Ute Hüsken z Uniwersytetu w Heidelbergu, zrealizuje projekt "Świątynie Indii południowych: punkty węzłowe w sieciach powiązań". Na ten cel otrzymała niemal 700 tys. zł dofinansowania.
Beethoven Classic 4 to konkurs na projekty badawcze realizowane przez polsko-niemieckie zespoły. Jest kontynuacją konkursu Beethoven 3 i opiera się na współpracy NCN z niemiecką agencją Deutsche Forschungsgemeinschaft, zgodnie z procedurą oceny wspólnej. Oznacza to, że agencje partnerskie przeprowadziły wspólnie proces oceny merytorycznej i wyboru projektów rekomendowanych do finansowania.
W konkursie można było otrzymać środki na wynagrodzenie dla zespołu badawczego, stypendia dla studentów lub doktorantów, zakup lub wytworzenie aparatury naukowej oraz pokryć inne koszty związane z realizacją polskiej części projektu. Jak poinformowało NCN, w 4. edycji konkursu 15 naukowców otrzymało ponad 10,2 mln zł na badania z zakresu nauk humanistycznych, społecznych i o sztuce.
Projekt prof. Marzenny Czerniak-Drożdżowicz z Instytutu Orientalistyki UJ (IO UJ) jest poświęcony hinduistycznym świątyniom i sanktuariom, które od początku II tysiąclecia n.e. odgrywały niezwykle ważną rolę w religijnym, społecznym i politycznym życiu południa Indii. Były miejscami kultu, ale także ośrodkami nauki, ważnymi centrami politycznymi i ekonomicznymi. W obrębie tych świętych siedzib element ludzki i boski wchodziły w relacje. Były one miejscem spotkań różnych członków społeczności, przyciągały pielgrzymów i podróżników, których wędrówki łączyły liczne święte miejsca, a wraz z nimi krążyły idee, wierzenia, teksty, umiejętności, obiekty materialne i praktyki.
- Nasz projekt konceptualizuje świątynie jako punkty węzłowe sieci różnorodnych powiązań. Postrzega je jako uczestniczące w różnych sieciach relacji, a nie jedynie jako samodzielnie istniejące zabytki. Odwołując się do teorii literackiej kartografii, projekt stawia hipotezę, że zarówno przestrzeń, w której znajdują się świątynie, jak i związki pomiędzy świątyniami, są odwzorowywane przez narracje, które mogą być opowiadane i spisane, śpiewane i słuchane w tradycji ustnej, widziane w architekturze i ikonografii, ucieleśnione i odegrane w rytuale i przedstawieniach teatralnych, przemierzane, gdy pielgrzymi podążają drogami uznawanymi za wcześniej pokonane przez mędrców i bogów. Często to właśnie ruchy pielgrzymkowe zapewniają i ożywiają kontakty między świątyniami -wyjaśnia prof. Marzenna Czerniak-Drożdżowicz.
Czy sieci przedstawione w tekstach wpływają na praktyki pielgrzymkowe? Czy obserwowane obecnie szlaki pielgrzymkowe, które łączą świątynie, są autoryzowane przez źródła tekstowe? Jaki jest związek pomiędzy świątyniami w centrum i tymi, które znajdują się na peryferiach sieci? Dlaczego i kiedy pojawiały się i znikały sieci świątyń? Kto był sprawcą tych procesów? - to niektóre z głównych pytań, na które chcą odpowiedzieć badacze.
- W rezultacie skoncentrowania się na dynamice relacji pomiędzy świątyniami, projekt skupia się na związkach i przepływach idei i obiektów materialnych pomiędzy hinduistycznymi miejscami świętymi. Takie podejście przyczyni się do nowego rozumienia "działania" mitologicznych narracji poza ich religijnym przesłaniem oraz w tym kontekście rozumienia wzajemnych związków pomiędzy tekstami, sztuką i rytuałem, a także wzajemnych relacji pomiędzy religią, ekonomią i polityką w społeczeństwie. A więc aspektu, który z braku źródeł często umykał uwadze badaczy - dodaje prof. Marzenna Czerniak-Drożdżowicz.
Prof. Marzenna Czerniak-Drożdżowicz pracuje w Zakładzie Języków i Kultur Indii i Azji Południowej IO UJ. Ukończyła studia indologiczne w Instytucie Filologii Orientalnej UJ. W 1994 r. uzyskała stopień doktora na Wydziale Filologicznym UJ. Habilitowała się w 2005 roku. 9 lat później uzyskała tytuł profesora, przedstawiając w dorobku 2 spośród 3 wydanych już części monografii "Studiów nad pańćaratrą". Zajmuje się religijnymi tradycjami Indii, a polem jej aktualnych badań są wczesne tradycje hinduistyczne, zwłaszcza wisznuicka pańćaratra. W sferze jej zainteresowań znajduje się przede wszystkim literatura tej tradycji, ale też procesy zmian, które w niej zachodzą i jej rola we współczesnym hinduizmie południowoindyjskim. Interesuje się także religijną sztuką południa Indii, społeczeństwem dawnych Indii oraz tekstami prawnymi i wczesnymi tekstami rytualnymi.
Jej rozwój naukowy przebiegał pod okiem i we współpracy z wybitnymi indologami. Od 1992 roku współpracowała z prof. Gerhardem Oberhammerem z Uniwersytetu Wiedeńskiego i Austriackiej Akademii Nauk, biorąc udział w projektach "Studies in Pancaratra Vaishnava Literature" oraz "Tantrikabhidhanakośa. The Dictionary of Technical Terms from Hindu Tantric Literature". Swoje dalsze badania kontynuowała, współpracując z prof. Alexisem Sandersonem Uniwersytetu Oksfordzkiego, podczas których koncentrowała się zwłaszcza na doskonaleniu warsztatu badacza i pracach nad edycjami krytycznymi sanskryckich tekstów z wykorzystaniem manuskryptów. Warsztat naukowy i dydaktyczny rozwijała też w czasie wyjazdów w ramach programu Erasmus do wielu ośrodków indologicznych, w tym Uniwersytetu w Lejdzie, Uniwersytetu Sapienza w Rzymie, Uniwersytetu Wiedeńskiego oraz uniwersytetów w Mediolanie i Oslo.
Jest członkinią Komitetu Nauk Orientalistycznych PAN na kadencję 2020-2023 oraz Rady Dyscypliny Literaturoznawstwo UJ. Laureatka wielu grantów, w tym m.in. Michael Coulson Research Fellowship in Indology w Wolfson College w Oksfordzie, The Andrew Mellon Fellowship przyznane przez American Institute of Indian Studies, ówczesnych ministerstw Nauki i Informatyzacji oraz Nauki i Szkolnictwa Wyższego, a także trzykrotnie Narodowego Centrum Nauki.
