Jedna z sal Instytutu Historii UJ od 6 grudnia oficjalnie nosi imię prof. Jerzego Wyrozumskiego (1930-2018). W uroczystości nadania patrona sali nr 212 wziął udział rektor UJ prof. Jacek Popiel, prorektor ds. polityki kadrowej i finansowej prof. Piotr Jedynak, kwestor UJ Teresa Kapcia, przedstawiciele krakowskich instytucji kulturalnych, studenci i pracownicy Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Wydarzenie prowadził dziekan prof. Stanisław Sroka, uczeń prof. Wyrozumskiego. Sylwetkę patrona przypomniał prof. Krzysztof Ożóg.
- Profesor Jerzy Lesław Wyrozumski był wybitnym przedstawicielem krakowskiego środowiska naukowego i znakomitym kontynuatorem najlepszych tradycji krakowskiej szkoły historycznej. Jako uczony i humanista cieszył powszechnym szacunkiem i autorytetem. Był człowiekiem wielkiej mądrości, życzliwości i skromności, głęboko miłującym prawdę i naukę. Średniowieczni powiedzieliby o nim: "Vir sapiens et valde utilis populo” oraz, że pozostaje jako gwiazda, której blask jaśnieje na firmamencie nauki. - mówił prof. Ożóg, który także jest jednym z wychowanków prof. Wyrozumskiego.
Dr hab. Marcin Starzyński, prof. UJ zaprezentował zbiór artykułów prof. Jerzego Wyrozumskiego zatytułowany "Skarbiec wiedzy. Studia społeczne i gospodarcze", który ukazał się w Wydawnictwie Avalon w opracowaniu prof. M. Starzyńskiego i dr. hab. Andrzeja Marca, prof. UJ, pracowników Instytut Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jerzy Lesław Wyrozumski (1930–2018) urodził się w Trembowli. Był wybitnym historykiem mediewistą, który swoje życie od 1955 r. związał z Uniwersytetem Jagiellońskim. Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza generalnego Polskiej Akademii Umiejętności. Był również prezesem Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Za szczególne osiągnięcia w zakresie badań mediewistycznych, zwłaszcza nad dziejami średniowiecznego Krakowa w dziedzinie nauki i techniki otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa i srebrny medal Cracoviae Merenti. Dorobek naukowy Jerzego Wyrozumskiego liczy ok. 800 prac i obejmuje rozległe obszary dziejów Polski i Europy średniowiecznej. Pierwszy nurt jego zainteresowań skoncentrowany był na historii gospodarczej i społecznej średniowiecznej Polski. Niezmiernie fascynowała go postać Kazimierza Wielkiego i jego panowanie, które charakteryzowało się dynamicznym rozwojem Królestwa Polskiego w każdej nieomal sferze, przede wszystkim modernizacją ustrojowo-prawną, organizacji gospodarczej monarchii, stabilizacją polityczną i rosnącą rolą w Europie Środkowo-Wschodniej. Opublikował szereg prac dotyczących najstarszych dziejów Uniwersytetu Krakowskiego i wszechnic środkowoeuropejskich, polskiej historiografii średniowiecznej (w tym dzieł: Wincentego Kadłubka, Jana z Czarnkowa i Jana Długosza), kręgu pierwszych humanistów w Krakowie, Konrada Celtisa, kilku świętych i ich kultu (m. in. św. Floriana, św. Jacka Odrowąża, św. Stanisława ze Szczepanowa, św. Wojciecha). Dzięki jego wielkiemu zaangażowaniu została dokończona w latach 1998–2006 nowa krytyczna edycja monumentalnego dzieła Jana Długosza "Annales seu Cronicae incliti Regni Poloniae (libri XI, XII)" wraz z tłumaczeniem na język polski ("Roczniki, czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego, księgi XI, XII"). Był uczonym o wszechstronnych zainteresowaniach, którego cechowała wielka miłość do źródeł i mistrzowski warsztat naukowy. Swoją bogatą twórczością naukową otwierał nowe kierunki poszukiwań historycznych i wykształcił całe pokolenie krakowskich mediewistów, inspirując ich do pracy badawczej na wysokim poziomie. Na tym polu jego zasługi są wyjątkowe. Stworzył znakomitą szkołę mediewistyczną odbudowując znaczenie krakowskiej mediewistyki w kraju. Swoich najzdolniejszych uczniów ukierunkowywał w taki sposób, aby podejmowali ważne problemy badawcze i kontynuowali najlepsze tradycje krakowskiej szkoły historycznej. Obecnie kilkunastu jego uczniów nadaje ton krakowskiej mediewistyce (15 doktorów, w tym 9 profesorów, 8 na UJ).
