29 października w Sali Senatu Pałacu Kazimierzowskiego w Warszawie odbyła się uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego prof. Andrzejowi Białasowi.

Laudację promotorską wygłosił prof. Andrzej Kajetan Wróblewski (były rektor UW). - To jeden z najwybitniejszych polskich uczonych i jeden z najlepiej znanych w świecie fizyków polskich, którego prace naukowe kilkakrotnie już wytyczały nowe kierunki badań w fizyce cząstek. Charakterystyczną cechą prac prof. Białasa jest ich trwałość. Sprawdziłem, że obecnie, w 2013 roku, nadal cytowane są jego prace z lat 70. Po 40 latach! - podkreślał prof. Wróblewski.

Dziękując za przyznanie tytułu prof. Białas wezwał dwie najlepsze polskie uczelnie, Uniwersytet Warszawski i Jagielloński, do opracowania wspólnego planu ratunkowego i skupienia wokół niego wszystkich zdających sobie sprawę, czym grozi dalszy spadek jakości wykształcenia najzdolniejszych Polaków.

Wiemy, jak ważne dla rozwoju kraju i jego egzystencji są świetnie wykształcone elity - intelektualne, artystyczne, naukowe, techniczne, gospodarcze, wreszcie polityczne. Tak najwyższe władze, jak i opinia publiczna doskonale to rozumieją, a przynajmniej deklarują zrozumienie. Niestety, pomimo tych zapewnień studia na najwyższym poziomie od dłuższego czasu ulegają w Polsce powolnej, ale stałej degradacji. Sytuacja zaszła tak daleko, że zaczęła upowszechniać się opinia, że naprawdę dobre wykształcenie można zdobyć tylko za granicą. To nie tylko wstyd dla naszego systemu edukacji, to ma wszystkie cechy narodowej tragedii. Ten proces trzeba koniecznie odwrócić - apelował prof. Białas.

O nadanie tytułu honorowego wnioskował Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Profesor Andrzej Białas jest jednym z najwybitniejszych polskich fizyków. Od 1957 roku naukowo związany był z Uniwersytetem Jagiellońskim, na którym został zatrudniony w Instytucie Fizyki jeszcze przed obroną magisterium (1958). Karierę naukową rozpoczął od badań dotyczących ogólnej teorii względności. Tego zagadnienia dotyczyła także jego rozprawa doktorska.

Dzięki Profesorowi na Uniwersytecie Jagiellońskim powstał silny i znaczący w świecie ośrodek fizyki teoretycznej cząstek elementarnych. Jego praca, w której zbadano i opisano zjawisko tzw. intermittencji w wielorodnej produkcji cząstek, była jak do tej pory, najczęściej cytowaną pracą teoretyczną polskiego fizyka.

Od czasu pobytu w Instytucie CERN w Genewie (laboratorium Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych) w latach 60., naukowiec zajmuje się teorią cząstek elementarnych oraz fenomenologią zderzeń ciężkich jonów.

Po reaktywacji Polskiej Akademii Umiejętności został jej członkiem, a godność prezesa sprawuje od 2000 r. Jest laureatem wielu nagród i odznaczeń oraz Profesorem Honorowym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doskonały organizator środowiska naukowego, czego wyrazem były choćby odbywające się do dziś od pół wieku Krakowskie Szkoły Fizyki Teoretycznej w Zakopanem.

Prowadzi współpracę na szeroką skalę z wieloma ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą. Przez lata związany był z Instytutem Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.