12 maja 1364 roku król Kazimierz Wielki wystawił przywilej fundacyjny powołujący w Krakowie do życia pierwszy polski uniwersytet - studium generale. Uczelnia składała się z trzech wydziałów: sztuk wyzwolonych, medycyny i prawa. Po wiekach burzliwej historii, w 1817 roku przyjęła obecną nazwę - Uniwersytet Jagielloński. Dzisiaj data 12 maja obchodzona jest przez społeczność akademicką naszej uczelni jako Święto Uniwersytetu.

(…) postanowiliśmy w mieście naszym, Krakowie, wyznaczyć, obrać, ustanowić i urządzić miejsce, na którym by Studium Powszechne w każdym dozwolonym wydziale kwitnęło, a dla przyszłości na wieczne czasy tym pismem jego istnienie zapewnić chcemy

Chęć oddania hołdu założycielowi i późniejszym odnowicielom Uniwersytetu sprowadziła, jak co roku, do katedry na Wawelu władze rektorskie i dziekańskie UJ, studentów oraz absolwentów, którzy złożyli kwiaty przy sarkofagach Kazimierza Wielkiego, królowej Jadwigi i Władysława Jagiełły.  

Stajemy tutaj z otwartym sercem i podniesionym czołem, dumni z ciągłości tradycji i trwałości wspaniałego dzieła. Składamy hołd człowiekowi, wizjonerowi, który wprowadził nasz kraj w świat nauki europejskiej, w świat poszanowania praw i wartości  - mówił w katedrze rektor UJ prof. Wojciech Nowak.

- Po 653 latach nieprzerwanego trwania Uniwersytetu możemy stwierdzić, że choć cały świat wokół tak bardzo się zmienił, to jednak prawdy będące fundamentem działalności Uniwersytetu Jagiellońskiego do dziś zmianie nie uległy. Autonomia, wolność badań, mądre nauczanie i akademicka dyskusja - to fundamenty, na których zawsze stał i stoi nasz Uniwersytet - kontynuował rektor już w auli Collegium Novum, gdzie otwierał uroczyste posiedzenie Senatu UJ.

Rektor podkreślił, że zasady te są szczególnie istotne teraz, gdy środowisko akademickie aktywnie dyskutuje nad kształtem nowej ustawy o szkolnictwie wyższym. - Bardzo dziękuję wszystkim, którzy w tej dyskusji biorą zaangażowany udział - pracownikom naukowym, studentom oraz doktorantom. Wasze indywidualne głosy, jak i nasz jeden, wspólny - są merytoryczne i pragmatyczne. A jaki będzie ostateczny kształt tej ustawy i czy nasze postulaty się w niej znalazły - przekonamy się już niedługo, we wrześniu tego roku podczas Narodowego Kongresu Nauki - mówił prof. Wojciech Nowak.

12 maja to dla nas dzień szczególny, dzień wyjątkowy. Od lat czcimy go ku pamięci przodków i aby wskazać uniwersyteckim pokoleniom, które przyjdą po nas to, co ważne w dziejach Almae Matris Jagellonicae

Posiedzenie Senatu UJ w dniu 12 maja tradycyjnie jest momentem, podczas którego wybitni naukowcy zostają wyróżnieni uniwersyteckimi godnościami. Dzisiaj zaszczyt taki przypadł w udziale profesor Marii Delaperrière, której nadany został tytuł doktora honoris causa naszej uczelni. W ten sposób UJ docenił wybitne zasługi Profesor dla rozwoju polonistyki we Francji oraz jej osiągnięcia w dziedzinie wiedzy o literaturze polskiej i europejskiej.

Prof. Maria Delaperrière urodziła się w Krakowie, jest absolwentką polonistyki na naszej uczelni (1963 r.). Rozpoczęte na UJ studia romanistyczne kontynuowała we Francji na Sorbonie, gdzie w 1975 r. obroniła doktorat, a w 1984 r. habilitowała się. Przez czterdzieści lat wykładała z wielkim pożytkiem dla wiedzy o Polsce historię literatury i kultury polskiej w Institut National des Langues et Civilisations Orientales w Paryżu.

„Kto chce mianowicie zrozumieć swoistość kultury danego kraju i mentalność zamieszkującego w nim społeczeństwa, musi poznać i zrozumieć jego poetów". Tej właśnie prawdzie pozostawała wierna prof. Delaperrière, nie tylko jako filolog-literaturoznawca, ale też jako organizator szeroko zaplanowanych, interdyscyplinarnych studiów kulturoznawczych nad „cywilizacjami" rozmaitych obszarów Wschodu - mówił w laudacji prof. Andrzej Borowski.

- Dzisiejsza uroczystość jest dla mnie symbolicznym powrotem do Alma Mater, którą opuszczałam półwieku temu. W tych właśnie murach uczyłam się samokrytycyzmu, niezależności myśli i przede wszystkim otwarcia na świat. Mądre nauki moich profesorów sprawiały, że polonistyka była dla mojego pokolenia „królową nauk", punktem wyjścia do bezustannych poszukiwań nieokreślonej bliżej prawdy i zarazem pewności, że prawda ta istnieje za uciekającym horyzontem coraz to nowych lektur. Bycie humanistą było dla nas ideałem najwyższym i ponadczasowym. To przekonanie było najcenniejszym skarbem duchowym, który zawdzięczam krakowskiej Alma Mater i którego nie przysłoniły dalsze studia na Sorbonie - mówiła dziękując za wyróżnienie prof. Maria Delaperrière.