(Fot. Janusz Smulski)

W roku jubileuszu 650-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego dobiega końca modernizacja słynnego „Gołębnika". Prace remontowe przy Gołębiej 20 rozpoczął dziekan Wydziału Polonistyki prof. dr hab. Jacek Popiel. Były to kolejno:

• w 2010 r. adaptacja poddasza dla potrzeb pracowników Wydziału oraz przystosowanie piwnic na magazyny książek, a także uruchomienie windy;
• w 2011 r. wymiana sieci centralnego ogrzewania, instalacja nowoczesnego systemu przeciwpożarowego oraz monitoringu;
• w 2012 r. malowanie sal wykładowych i korytarzy, a także częściowo pomieszczeń Biblioteki (czytelnia, magazyn) oraz prace konserwatorskie, dzięki którym  odkryto XIX-wieczną polichromię wokół drzwi wejściowych do jednej z sal na pierwszym piętrze;

W roku 2013 dzięki staraniom dziekan Wydziału Polonistyki prof. dr hab. Renaty Przybylskiej udało się pozyskać środki na dokończenie modernizacji Gołębnika w części zajmowanej przez wydziałową Bibliotekę.  Prace remontowe trwały przez trzy wakacyjne miesiące tego roku. Ich szeroki zakres obejmował między innymi: wyburzenie ścianek działowych w pomieszczeniach na parterze budynku, konserwację zabytkowego parkietu, wykonanie nowych betonowych wylewek, a także wymianę oświetlenia oraz instalację nowej sieci teleinformatycznej.

(Fot. Janusz Smulski)

Nad całością zasadniczego remontu, który kosztował niemal 300 tysięcy złotych, czuwał dr Daniel Skwirut. Środki pochodziły z budżetu Uniwersytetu Jagiellońskiego, z funduszy własnych Wydziału Polonistyki oraz z dotacji Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa.

(Fot. Janusz Smulski)

Początki dzisiejszej Biblioteki Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego sięgają końca XIX wieku. Trudno jednoznacznie podać datę jej założenia, ale z pewnością trzeba wiązać ją z otwarciem w 1887 roku Seminarium Filologii Słowiańskiej na Wydziale Filozoficznym UJ. Inicjatorami powołania dwóch oddziałów Seminarium byli profesorowie Lucjan Malinowski (językoznawca) i Stanisław Tarnowski (literaturoznawca). Gromadzony wówczas księgozbiór obejmował niemal wyłącznie specjalistyczną literaturę językoznawczą, a szczególne zasługi dla rozbudowy tej kolekcji położył profesor Jan Łoś w latach 1902-1928.

Nowy rozdział w dziejach biblioteki otworzył Ignacy Chrzanowski, który w drugim dziesięcioleciu XX w. rozpoczął gruntowną reformę polonistyki krakowskiej, a biblioteką "zaopiekował się po ojcowsku". Dzięki osobistemu zaangażowaniu Ignacego Chrzanowskiego i Jana Łosia udało się nie tylko rozbudować księgozbiór biblioteki, ale też połączyć go w funkcjonalną całość z kolekcją książek Koła Slawistów (od 1914 Koła Polonistów) Uniwersytetu Jagiellońskiego. Nie można również zapomnieć, że troska Profesorów o bibliotekę była częścią procesu odbudowy nauki i życia uniwersyteckiego w odrodzonej Polsce.

W dwudziestoleciu międzywojennym biblioteka rozrastała się przede wszystkim dzięki darom Profesorów. Chrzanowski otrzymywał ministerialne dotacje na zakup książek, ponadto wystarał się o etat asystenta z obowiązkiem pracy w bibliotece. W 1922 roku powstały, zachowane do dziś, najstarsze księgi inwentarzowe. W czasie drugiej wojny światowej udało się ocalić bezcenny księgozbiór, przechowany w Bibliotece Jagiellońskiej, niemniej część kolekcji (600–700 woluminów) przepadła w wojennej pożodze.

Druga połowa XX w. to w dziejach biblioteki okres kształtowania i rozwoju profesjonalnego warsztatu pracy zgodnie z wymogami współczesnego bibliotekarstwa. W związku z tym biblioteka stała się jednostką w pełni zorganizowaną, a jej struktura po dziś dzień opiera się na trzech elementach składowych: gromadzeniu, opracowaniu i udostępnianiu księgozbioru.