28 października 1487 r. zmarł Jakub z Szadka (ok. 1412–1487), profesor prawa i rektor Uniwersytetu Krakowskiego, postać dobrze znana historykom średniowiecza, a prawie w ogóle szerszemu kręgowi odbiorców.
Pochodził z małego miasteczka w dzisiejszym województwie łódzkim. W 1428 r. rozpoczął studia. Szybko osiągnął stopnie bakałarza i magistra sztuk wyzwolonych, uczył w szkole w Sandomierzu, po czym wstąpił na służbę biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego, jednego z najważniejszych dostojników i polityków ówczesnego Królestwa Polskiego. Później został doktorem prawa. Wykształcenie stało się dla niego trampoliną do wysokich godności kościelnych i kariery. W 1455 r. król Kazimierz Jagiellończyk nadał mu szlachectwo, a do swego herbu Wieniawa przyjął go przyjaciel Jan Długosz, wybitny kronikarz. Od tej pory służył monarsze jako dyplomatę i eksperta w sprawach prawnych. W 1463 r. uzasadnił prawa Polski do Mazowsza, dzięki czemu przeprowadzono włączenie Rawy i Gostynia do Królestwa. Brał czynny udział w pokojowych rokowaniach z zakonem krzyżackim, które zakończyły się zawarciem pokoju toruńskiego i powrotem Pomorza Gdańskiego do Polski w 1466 r. Później angażował się w negocjacje z Czechami i Węgrami. Nie zapomniał przy tym o swej uczelni. Dwukrotnie był rektorem, w 1476 r. zreformował Collegium Minus, przekazał uczelni część swej biblioteki, a w testamencie ufundował katedrę na Wydziale Prawa. Jest jednym z wielu zasłużonych profesorów Uniwersytetu, którzy działalność naukową i ofiarność na rzecz uczelni łączyli ze służbą na rzecz państwa i społeczeństwa.
Karta z Metryki Uniwersytetu Krakowskiego z wpisami studentów podczas drugiego rektoratu Jakuba z Szadka w semestrze zimowym 1475/1476 r., Biblioteka Jagiellońska, rkps 258, s. 284.
