23 listopada przypada 210. rocznica urodzin, a 25 listopada 140. rocznica śmierci Fryderyka Kazimierza Skobla - gorącego patrioty, znawcy i miłośnika języka polskiego, profesora Wydziału Lekarskiego UJ.
Urodził się w 1806 roku w Warszawie jako syn Daniela, kupca sukiennego oraz Julianny z Korniów (Kornów). Wykształcenie na poziomie średnim uzyskał w gimnazjum we Lwowie i tam rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym, jako istniejący wówczas wymóg odbycia tzw. filozoficznego studium wstępnego. Następnie przeniósł sie do Wiednia, na Wydział Lekarski i po wysłuchaniu jednego roku (1825/26) immatrykulował się w UJ. Studiował w latach 1826/27-1829/30. 12 stycznia 1831 r. uzyskał stopień doktora medycyny i chirurgii.
W 1831 r. brał udział w powstaniu listopadowym jako lekarz batalionowy w randze kapitana w artylerii pieszej Wojska Polskiego. Po upadku powstania przekroczył granicę pruską i został internowany w okolicach Elbląga.
W latach 1832-1833 był lekarzem domowym Pawła Cieszkowskiego w majątku Stawiska w powiecie węgrowskim. W wyniku ogłoszonego konkursu, do którego przystąpił, reskryptem z 28 października 1834 r. został zastępcą profesora (suplentem) patologii i terapii ogólnej oraz materii medycznej na Wydziale Lekarskim UJ. Z kronikarskiego obowiązku należy dodać, iż konkurs ten nie polegał li tylko na przedstawieniu podania i dorobku naukowego. Procedura wyłonienia kandydata na profesora bardziej przypominała dzisiejszy egzamin maturalny, a nawet więcej - była kompilacją dawnej matury i egzaminów wstępnych. I tak, dla przykładu, osoba aspirująca do powołania na katedrę musiała napisać, pod nadzorem komisji, pracę, która była wysyłana do oceny do zewnętrznego uniwersytetu. 10 kwietnia 1835 r. z nominacji Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa Fryderyk Skobel objął jako profesor zwyczajna katedrę patologii i terapii ogólnej oraz farmakodynamiki. Mimo pewnych zmian w nazewnictwie, katedrę tę piastował do swojej śmierci. W 1846 r. podczas powstania krakowskiego służył jako lekarz dywizyjny narodowej siły zbrojnej. Pełnił szereg funkcji na Wydziale Lekarskim i w Uniwersytecie Jagiellońskim. Był m.in. dziekanem w latach akademickich 1843/44-1844/45, 1850/51-1851/52, 1862/63, 1871/72 oraz w roku 1869/70 rektorem, a jako wirylista zasiadał w Sejmie Krajowym we Lwowie.
Fryderyk Skobel wraz z Józefem Majerem rozpoczął prace nad uporządkowaniem polskiego słownictwa medycznego. Wydał kilka słowników, w tym jako współautor „Uwagi nad niektórymi wyrazami lekarskimi”, oraz trzytomowe dzieło: „O skażeniu języka polskiego w dziennikach i w mowie potocznej, osobliwie w Galicji”. Jako członek Akademii Umiejętności przewodniczył jej Komisji Językowej. Aktywnie zaangażował się w przywrócenie języka polskiego jako wykładowego w UJ. Był prekursorem stosowania w Polsce mikroskopu w badaniach farmakognostycznych. Zajmował się balneologią i zastosowaniem wód leczniczych w chorobach wewnętrznych. Przyczynił się do rozwoju uzdrowiska w Żegiestowie, a wraz z Józefem Majerem i Józefem Dietlem założył Komisję Balneologiczną. Zajmował się również historią nauki opracowując biogramy m.in. Fryderyka Hechla oraz Floriana Sawiczewskiego.
Był członkiem szeregu towarzystw naukowych, m.in. Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, Akademii Umiejętności w Krakowie, Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, Towarzystwa Naukowego Wileńskiego, Towarzystwa Fizyczno-Lekarskiego w Królewcu, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Fryderyk Skobel zmarł 25 listopada 1876 r. w Krakowie. W opinii mu współczesnych był „[…] człowiekiem prawym i cichym, unikającym towarzystwa, oddanym nauce molem książkowym”. Przez jego zamiłowania do języka polskiego nazywany „bocianem lingwistycznym”.
