Instytut Matematyczny PAN poinformował o rozstrzygnięciu konkursu o Nagrodę im. Kazimierza Kuratowskiego. Tegorocznym laureatem został dr Borys Kuca z Wydziału Matematyki i Informatyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jury nagrodziło go za cykl prac poświęconych badaniu konfiguracji wielomianowych w kombinatoryce, teorii ergodycznej i geometrii fraktalnej, szczególnie doceniając wyniki dotyczące ciągłej wersji problemu Sárközy’ego.
Nagroda im. Kazimierza Kuratowskiego za osiągnięcia naukowe w zakresie matematyki została ustanowiona w 1981 roku przez córkę jej patrona Zofię Kuratowską, Instytut Matematyczny PAN i Polskie Towarzystwo Matematyczne (PTM). Nagroda jest przyznawana co najwyżej raz w roku osobom, które nie ukończyły 30 lat do końca roku poprzedzającego jej przyznanie i które nie są laureatami nagród PTM - z wyłączeniem nagród dla młodych matematyków - ani też Nagrody Naukowej Wydziału III PAN. Ocenie podlegają zarówno publikowane, jak i przyjęte do druku prace naukowe kandydatów.
Dr Borys Kuca pracuje na Wydziale Matematyki i Informatyki UJ od 2023 roku jako kierownik projektu "Między teorią ergodyczną a kombinatoryczną teorią liczb". Grant badawczy uzyskał w programie POLONEZ BIS 3 organizowanym przez Narodowe Centrum Nauki i współfinansowanym z Marie Skłodowska-Curie COFUND. Do Polski wrócił po 9 latach studiów i pracy na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Finlandii i Grecji. Rok temu otrzymał również Nagrodę PTM dla młodych matematyków.
Laureat zajmuje się tematyką na pograniczu kombinatoryki addytywnej i teorii ergodycznej oraz powiązaniami z innymi dziedzinami, w tym m.in. teorią liczb i geometrią fraktalną. Jego prace mają na celu określenie, jakiego rodzaju konfiguracje można znaleźć w odpowiednio dużych podzbiorach liczb całkowitych. W wielu przypadkach sprowadza się to do badania analitycznych własności operatorów wieloliniowych powiązanych z poszukiwanymi konfiguracjami. Dr Borys Kuca rozwiązuje te problemy zarówno jakościowymi metodami teorii ergodycznej, jak i bardziej ilościowymi metodami mającymi swoje źródło w analizie fourierowskiej i jej rozszerzeniach.
Do jego osiągnięć należą m.in. nowe oszacowania dla podzbiorów ciał skończonych niezawierających danych konfiguracji wielomianowych, rozwiązanie problemu łącznej ergodyczności dla wielomianów wspólnie z Nikosem Frantzikinakisem czy ciągła wersja twierdzenia Sárközy'ego udowodniona wspólnie z Tuomasem Orponenem i Tuomasem Sahlstenem.
